ஒருவழிச்சாலை இருவிழிப்பயணம்...

அன்றைய இரவு 9 மணிவாக்கில் எனது அலுவகப்பணி முடிந்து வீட்டிற்கு கிளம்ப தயாரானேன். அலுவலகம் பூட்டுவதற்கும் மின்சாரம் தடைபடுவதற்கும் சில நொடிகளே முன்னும் பின்னுமாய் அமைந்தது. அமாவாசை இரவென்பதால் நான் பார்த்த உலகமே கருப்பு நிற ஆடையில் சாந்தமான முகத்துடன், அமைதியாய் இருந்தது. எனது மிதிவண்டியை எடுத்துக்கொண்டு புறப்பட்டேன்.

வழுக்கைத்தலையில் முடி முளைத்தார்ப்போல ஆங்காங்கே சில மரங்கள் உள்ள சாலையின் வழியேதான் எனது பயணம். இரவு ஒன்பது மணியை தாண்டிவிட்டபடியால் அந்த சாலையில் என்னைத்தவிர யாரும் இல்லை. ஒன்றிரண்டு பறக்கும் பறவைகள் கூட காக்கைகளைப்போலவே காட்சியளித்தன. ஓரங்களில் இருந்த சில மரங்களும் இருளில் நனையாமல் குடைபிடித்தாற்போல் தெரிந்தது. எங்கும் கும்மிருட்டு. ஒரு சில ஒலியைத்தவிர வேறெந்த ஒளியும் அங்கே இல்லை.

எப்போதும் அந்த சாலைவழியே சென்றுகொண்டிருப்பதால், இருளாக இருந்தாலும் வழியினை அனுமானித்து செல்லக்கூடிய தைரியம் எனக்கு. ஏனென்றால் எங்கெங்கெல்லாம் குழிகள், பள்ளங்கள் இருக்கும் என்பது அத்துப்படி.

உள்ளுர எனக்கு கொஞ்சம் பயம்வேறு. ஏனென்றால் எத்தனையோ முறை அந்த சாலையில் சென்றிருந்தாலும் இதுபோன்றதொரு தருணத்தில், அதுவும் மின்சாரம் இல்லாத நேரத்தில் பயணிப்பது எனக்கு புது அனுபவம். கொஞ்சம் தைரியத்தினை வரவழைத்துக்கொண்டு செல்கையில், அரை கி.மீ அளவு கடந்திருந்தேன். எதிரே அரை கி.மீ. தொலைவில், அதே சாலையில் ஒரு வெள்ளைநிற உருவம் தொங்கி கொண்டிருப்பதுபோல் தெரிந்தது. லேசாக அசைவதுபோலவும் தெரிந்தது. அது ஒரு ஆணின் உருவம்தான் என்பது மட்டும் திண்ணமாக தெரிய, என்னுடைய பாட்டி சொன்ன பேய்க்கதையெல்லாம் ஞாபகத்துக்கு வந்தது. அந்த பயத்திலும் கை, காலெல்லாம் இருக்கிறதா என்று உற்றுப் பார்க்கிறேன். தூரம் அதிகமாய் இருந்தாலும் எல்லாம் சரியாக இருப்பதுபோல்தான் தெரிந்தது. ஆனால் கால் இருப்பதுபோலவும், இல்லாததுபோலவும் தெரிந்தது.

மெல்ல வீசிய தென்றலின் சப்தம் கூட சற்று அதிகமாகவே கேட்க, நான் பார்த்த பேய்ப்படங்களெல்லாம் விழித்திரையில் வெளிச்சமாக தெரிந்தன. உடல் நடுங்குகிறதா அல்லது மிதிவண்டியின் குலுங்கலா என்று அடையாளம் காணமுடியாமல் தொடர்ந்தது என் பயணம். ஆனால் ஒன்று மட்டும் புரிந்தது அந்த உருவத்தை நோக்கியே நான் சென்றுகொண்டிருந்தேன். ஏன் செல்கிறேன்? ஏன் பயத்தால் நான் திரும்பிச்செல்லவில்லை? என்று என்மனதில் எழுந்த கேள்விகளுக்கு என்னிடமே பதில் இல்லை, ஆனாலும் செல்கிறேன். பனியின் சாரம் முகத்தின் வழியே வியர்வையுடன் கலந்து வெளிப்பட அது அப்பனியின் தாக்கமா அல்லது பயத்தின் ஆக்கமா என்பதை அறிந்துகொள்ள அப்போது தோன்றவில்லை.

இப்படியே அந்த உருவத்தை நெருங்க நெருங்க... அதன் அளவும் பெரிதாகிக்கொண்டே போனது. என்னுள் இன்னும் கொஞ்சம் பயம் வரிந்து கட்டிக்கொண்டு வா வா என்றது. நாம் வந்த வழியே திரும்பிவிடலாமா? என்ற எண்ணம் இருந்தாலும், அதை செயல்படுத்த முடியவில்லை. ஆனாலும் அது அசைவின்றி என்னையே பார்ப்பதுபோல் தோன்றியது. கொஞ்சம் வேகம் குறைந்து 200 அடி தூரத்தில் நின்றேன்.

மற்ற எல்லா இடங்களையும் இருள் பிடித்துக்கொண்டிருக்க அந்த உருவம் மட்டுமே எனது கண்ணிற்கு பளிச்சென்று தெரிகிறது. அதன் முகத்தை மட்டும் பார்க்க முடியவில்லை. அது நெருப்பினில் நீர்விட்டால் வரும் நிறத்தினை ஒத்தே இருந்தது. ஆனால் தலையில் முடி இல்லை. ஏனென்றால் அந்த பகுதி கொஞ்சம் பளபளப்பாய் தெரிந்தது. மிதிவண்டியை விட்டு இறங்கி தள்ளிக்கொண்டு அதன் அருகினில் நெருங்குகிறேன். இப்போது 100 அடி...50 அடி...20 அடி... எனது செல்லிடப்பேசிக்கு உயிர் கொடுத்து அந்த வெளிச்சத்தில் அந்த உருவத்தினை உற்றுப் பார்க்கிறேன்.....ஒரு 20 அடி உயரத்தில் நமது மின்துறை அமைச்சர் சிரித்துக்கொண்டு நிற்கிறார். இவர் ஏன் இங்கு வந்தார் என்று பார்த்தால்... அந்த விளம்பரத்தட்டியின் அடிப்பகுதியில், மறுநாள் இலவச தொலைக்காட்சிப்பெட்டி வழங்க எங்கள் கிராமத்திற்கு அவர் வருகைத்தரப் போவதாக இருந்தது.

ம்கும்....இது ஒன்று தான் குறை என்று நினைத்தவாரே வியர்வைகளை துடைத்துக்கொண்டு மீண்டும் அதே இருட்டில் பயணமானேன்...

(இது ஒரு கற்பனைக் கதையே...இதனால் யார்மனதேனும் புண்படுமானால் மன்னிக்கவும்)


தமிழ்மணத்திலும், தமிலிஸ்ஸிலும் தங்களது வாக்கினையும் பதிவு செய்யவும் நன்றி...



********