என்னவள் கொண்ட என் சிந்தைதனில்...

மைகொண்டு அவள் பெயரெழுத...
நான் முயற்சிக்கும் நேரங்களில்...
நாணம் கொண்ட என் எழுதுகோல் சொல்கிறது...

உன்னவளை ‘வரைய’ என்னால் இயலாதென்று...

சரிதான் என்றெண்ணி கவிதை எழுத...
முட்டிக்கொண்ட வார்த்தைகள்...
ஒன்றன் பின் ஒன்றாக நெருக்க அணிவகுக்கின்றன...

தேனிக்களுக்கு இடம்கொடாமல்...

அகமும், புறமும் கொண்ட என் வார்த்தைதனில்...
சொக்கிய, சுய நலம் கொண்ட காகிதம்...
தானே அவளை அடைய எத்தனித்து ஏமாந்துபோகிறது...

இல்லாத அவள் இருக்கிறாள் என்றெண்ணி...

***********

புகைவண்டி பயணங்களில்...
அரிதாய் கிடைக்கும் சன்னலோரம்...
எதிரில் எப்போதாவது வந்தமரும் இளம் பெண்...
இடம் கொடாத ஆண்களை வெறித்து பார்க்கும் நடுவயது பெண்கள்...
கிடைத்த இடத்தில் ஒட்டிகொண்டமரும் முதியவர்...
படிகளில் காலமர்த்தி பயணம் கொள்ளும் நண்பர்கள்...
மடியே போதுமென சுகமாய் சுவாசிக்கும் குழந்தை...

இப்படி எதைப்பற்றியும் கவலையில்லை,
என்னவள் கொண்ட என் சிந்தைதனில்...

என்ன கொடுமையிதென்றெண்ணி கண்மூடும் வேலைதனில்...
மெல்ல நனையும் என் தோள்...

எட்டிப்பார்க்கையில் எழிலாய் தூவும் மழை,
கசிந்தது என் காதில் ‘வழிந்தவாறே’...
‘உன்னவள் வந்துவிட்டாளென்று’...

துடைத்துக்கொள் ‘உன் வழியலை’ என்று,
கைகுட்டை கொடுத்தேன்...துவட்டிக்கொண்டது...

திரைவிலகி தெரிந்தது நிலவு.



*********