கீர்த்தனாவும் அவளது தங்கையும்.....

வேலையே செய்யாமல் பொழுதை போக்கும் ‘வெள்ளி’ முளைத்து
9 மணியாகியும் அலுவலகத்தை பூட்டாத, முதலாளித்துவம் எனும் ‘சனி’ தொலைந்தால்தான்
சரக்குடன் உறவாடும் ‘ஞாயிறு’ பிறக்கும் (அடடே ஆச்சர்ய குறி...)

- எனும் தொ.மு.க. (தொழிலாளர் முன்னேற்றக் கழகம்) தலைவரின் வாக்கிற்கிணங்க சனியன்று இரவு அடித்த சரக்கு மறுநாள் காலை 10 மணிவரை மயக்கத்தை தந்தது.

எழுந்தவுடன் லேசாக தலையை வலிக்க, வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு MSM BAKKERY செனறேன். அங்கே எனக்கொரு எதிர்பாராத இன்ப அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. என்னவென்றால் என்காதலி அங்கே முன்னமே வந்து அமர்ந்திருந்தாள். இன்னொன்றை காண்கையில் பேரதிர்ச்சியாய் இருந்தது. ஏனென்றால் அவளின் தந்தையும் கூடவே இருந்தார். உள்ளே நுழைந்தவுடன் அவள் என்னை பார்த்துவிட்டாள். நானும் கண்களாலேயே அவளிடம் பேசிவிட்டு அவளின் பின்னாலிருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தேன். முதல்நாள் அடித்த சரக்கின் வாடை கொஞ்சம் எனக்கே ‘இன்பமாய்’ இருக்க, அது அடுத்தவர்களையும் பாதித்துவிடக்கூடாது என்ற நல்லெண்ணத்தின் அடிப்படையில், ஒரு மிட்டாயை வாங்கி சுவைத்துக்கொண்டே, இன்றைக்கு இவள் இங்குவர காரணம் என்ன? ஏன் அவளது தந்தையும் கூட வந்துள்ளார்? என்பன போன்ற கேள்விகளுடன் ஸ்ட்ராங்கா ஒரு டீ சொன்னேன். அதற்குள் இருவரும் எழுந்து சென்றார்கள். அவளது தந்தை டீக்கான பணத்தை cash counter ல் கொடுக்க அவள் என்னை பார்த்தாள். நானும் முளைவிடாத தலைமுடியை தடவியபடியே கொஞ்சம் வழிந்தேன். பின்னர் இருவரும் பைக்கில் கிளம்பினர்.

சொன்ன டீ இன்னும் வரவில்லையே என்ன ஆதங்கத்தில் மறுபடியும் திரும்பி டீ போடுபவரைப்பார்த்தேன். அப்போதுதான் தெரிந்தது அவளின் HANDBAG-யை அங்கேயே விட்டு சென்றுவிட்டாள் என்று...சரி இப்பதானே செல்கிறார்கள், நாம் டீயைக் குடித்துவிட்டு பிறகு செல்லலாம் என்றிருந்தேன். ஏனென்றால் அவளது தந்தைதையின் அதிகப்பட்ச வேகமே நாற்பது கிலோ மீட்டர்தான் என்று எனக்கு தெரியும். எத்தனை இளைஞர்கள் பின்தொடர்ந்தாலும் அவரின் வேகம் அதுதான், அப்படி ஒரு பொதுசேவைப் புரியும் புண்ணியவான்.

டீயை குடித்துவிட்டு எனது பைக்கை எடுக்க முற்பட்ட போது அந்த பகுதியில் காவல்துறையின் நடமாட்டம் சற்று அதிகமாய் இருந்தது. என்னவென்று தெரியவில்லை. என்னிடமோ ஓட்டுனர் உரிமம் இல்லை. இன்னும் நான்கு கிலோ மீட்டர் தூரத்தில் இருக்கும் அவள் வீட்டினை அடைய முக்கிய சாலைகளின் வழியேதான் செல்ல வெண்டும் என்பது நிபந்தனைக்குட்பட்ட விதி. குறிப்பாக மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகத்தை கடந்துதான் செல்லவேண்டும். அப்போதே எனக்குள் கொஞ்சம் ஐயம் உண்டானது. எங்காவது மாட்டி, வாயை ஊதச்சொன்னால்... அவ்வளவுதான்...மானம் என்பது மலையேறிவிடுமே என்ற பயம்வேறு.

வேறு வழியில்லாமல் பைக்கை எடுத்துகொண்டு புதிதாய் திருடும் திருடனைப்போல விழித்துக்கொண்டே சென்றேன். சரியாக G.H. SIGNAL வரை சென்றிருந்தேன். பின்னால் போக்குவரத்து காவல்துறையினர் இருவர் வேகமாக தங்களது பைக்கில் வந்துகொண்டிருந்தனர். எனக்கு இன்னும் வியர்க்க தொடங்கிவிட்டது. என்ன செய்வது என்றறியாமல் மிகவும் வேகமாய் ஆட்சியர் அலுவலகத்தை கடந்துவிட்டேன். இன்னும் சற்று தொலைவில்தான் அவளின் வீடு இருக்கும் பகுதி. பயம் சற்றே தொலைந்தது. நான் சற்று வேகமாக வந்த நேரத்தில் என்காதலியும் அவளது தந்தையும் பின்தங்கிவிட்டனர். இடையிடையே சிக்னலில் வேறு மாட்டியிருக்க வேண்டும்.

அப்போதுதான் எனக்கு அந்த ஞானம் பிறந்தது. என்னவென்றால் அவளுக்கு ஒரு தங்கை இருக்கிறாள் என்று அவள் முன்னமே கூறியிருக்கிறாள். இந்த முறையாவது அவளது தங்கையை பார்த்துவிடவேண்டும் என்று வேகமாக அவளது வீட்டினை அடைந்து, அழைப்பு மணியை அழுத்தினேன். கதவு திறந்தது, நான் நினைத்தபடியே அவளது தங்கைதான் கதவைத்திறந்தாள். நைட்டியில் இருந்தாலும், அவளை விட அழகு. ‘உங்க கீர்த்தனா அக்கா இந்த HANDBAG-யை டீக்கடையில் விட்டுட்டு வந்திட்டாங்க’ன்னு சொன்னேன். அதற்கு அவள் ‘போங்க தம்பி எனக்கு வெட்கமா இருக்கு, கீர்த்தனா என் பொண்ணு’ அப்படி என்றார்.

அடப்பாவி இந்த ஆன்டிய பார்த்தா இவ்வளவு வழிந்தோம் என்று கொஞ்சம் ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டு, சரிங்க இந்தாங்க உங்க பொண்ணு BAG என்று நீட்ட, ‘இது என் பொண்ணொடது இல்லையெ’ என்றார்கள்.
ம்கூம்ம்... மொத்தமும் சொதப்பலா? என நினைத்துக்கொண்டே, அப்ப ‘இந்த BAG யாரோடது?’ என்று எண்ணத் தொடங்கினேன்.


அப்போதுதான் புரிந்தது, முதல் நாள் அடித்த மதுவின் போதை இன்னும் குறையவில்லை என்று....

*********
படித்துவிட்டீர்களா உங்களது வாக்கினை தமிழ்மணத்திலும், தமிலிஸ்ஸிலும் பதிவிடவும்.



***