அன்பு படர்ந்த கொம்பினிலே....

சமீபத்தில் ஊருக்கு சென்றிருந்த போது மூன்று பால்ய நண்பர்களை சந்தித்தேன்.

1. முதல் நண்பனுக்கு கல்யாணம் பண்றதுக்கு பொண்ணு அமையலையேன்னு வருத்தம்.
2. இரண்ணடாமவனுக்கு தன்னோட அக்காவுக்கு சரியான மாப்ள அமையிலையேன்னு வருத்தம்.
3. மூன்றாமவனுக்கு காதலிக்கற பொண்ண கட்டிக்க, பொண்ணோட அப்பன் ஒத்துக்கமாட்டுங்கிறானேன்னு வருத்தம்.

1. முதல் நண்பன்ட பேசுறப்ப ‘சரிடா மாப்ல நீங்க என்ன எதிர்பாக்குறீங்க’ அப்டின்னு கேட்டேன். அவன் சொன்னான், முப்பது பவுனும், ஒரு டூ வீலரும்’னான். நான் கேட்டேன் நக்கலா ‘ஏன்டா முப்பது பவுனு கூட ஓ.கே. டூ வீலர் எதுக்குடா, டூவீலர்லேயே வெளிநாட்டுக்கு போவப்போரியா, அதுக்கு பதிலா ஒரு ஏரோப்ளேன் கேக்க வேண்டியதுதானே. அதுவாவது போயிட்டு வரதுக்கு யூஸாவுமே’ன்னு. வெறித்தனமா ஒரு பார்வ பாத்துட்டு ‘புத்தி சொல்றாராமா’ அப்டின்னு சொல்லிட்டு போயிட்டான். இவனுங்களுக்கெல்லாம் கல்யாணமே ஆவ கூடாதுப்பா அப்டின்னு வேண்டிகிட்டு நானும் கௌம்பிட்டேன்.

2. இரண்டாது நண்பன்ட, ‘ஏன்டா, இன்னுமா உங்க அக்காவுக்கு மாப்ள அமையல அப்டி’ன்னு கேட்டேன். அவன் சொன்னான் ‘எங்கடா, வரவனுவோல்லாம் 30, 40 பவுனு கேட்குரானுவோ, நீங்க டூவீலர் வாங்கி குடுத்தாதான் எங்களால பத்திரிக்கையே வைக்க முடியும்ங்கரானுக. எங்கடா போயி அழுவறது. எங்கப்பா இத கல்யாணம் பண்ணி கொடுக்கறதுக்காகவே இருந்த கெவர்ன்மேன்ட் வேலையை விட்டு, வீ.ஆர்.எஸ் வாங்கி, அதுல வந்த கொஞ்சம் பணத்துல எதோ முடிஞ்சளவு நகையை வாங்கி வச்சிருக்காரு. ஆனா வரவனுக இப்டில்லாம் ஆசப்படுரானுவோ. ஏன்டா பொட்ட புள்ளைகள படிக்க வச்சோம்னு ஆவுது’ அப்டின்னான். மனசுல ஒருவித பாரத்தோட வந்துட்டேன்.

3. மூனாவது நண்பன்ட என்னடா பிரச்சனைன்னு கேட்டா, அவன் சொன்னான் ‘அவ அப்பன் சாதிய பாக்குறான்டா. யாரோ அவளோட மாமங்காரன் ஒருத்தன் துபாய்ல இருக்கானாம், அவனுக்குதான் இவள கட்டிக்குடுக்க போறானாம்’னான். சரிடா பொண்ணு என்னடா சொல்லுதுன்னு கேட்டேன் ‘அவள இப்ப கூப்டா கூட என்னோட வந்திடுவா. ஆனா அவ அப்பன்தான் அப்படி எதாவது நடந்தா தற்கொல பண்ணிப்பன்னு சொல்லி மெரட்டுரானாம். ஒரு பிச்சக்காரனுக்கு வேணும்னாலும் கட்டிக்கொடுப்பானாம், எனக்கு மட்டும் கட்டிக்கொடுக்க மாட்டானாம்’னான். சரி பிச்சக்காரனுக்கு கட்டிகொடுக்கனும்னா கூட 30 பவுனும், டூ வீலரும் கேட்பானேடா’ன்னேன். டூவீலர் எதுக்குடா’ன்னான். ‘வேறெதுக்கு பிச்ச எடுக்கதான்’னேன். கொஞ்சம் சிரிப்புடன் கலைந்து சென்றோம்.

இப்போ நண்பர்களை பற்றின கவலையில்லை எனக்கு, ஏனென்றால் முதல் நண்பனுக்கு எப்படியாவது ஒரு ‘இ’னா. ‘வா’னா மாட்டிடுவாங்க. முப்பது இல்லன்னாலும் ஒரு 20,25 இப்படி கிடைத்துவிடும். இரண்டாவது நண்பனோட அக்காவுக்கு அவங்க அப்பா எப்பாடுபட்டாவது ஒரு வாத்தியார் மாப்பிள்ளையை பாத்து கட்டிவச்சிடுவாரு. மூன்றாவது நண்பன் கொஞ்சம் முயற்சி பண்ணி பார்ப்பான், முடியலைன்னா ‘போடா நீயும் உன் பொண்ணும்’னுட்டு போயிடுவான்.

ஆனால் இந்த மூன்று நிலைகளிலும் பாதிக்கப்பட்ட பெண்களை நினைத்து பார்த்தேன், எவ்வளவோ கனவுகளோடும் ஆசைகளோடும் வாழ்கிற இந்த வயதினையொத்த பெண்களின் வாழ்க்கை திருமண வயதையடைந்த ஆண்களின் கையில் சிக்கி சின்னாபின்னமாகிறதே என்று. என்ன செய்வது என்ற ஆதங்கத்துடன் உறங்கிப்போனேன். இடையிடையே பட்டுக்கோட்டையின் இந்த பாடல் தான் ஞாபகம் வந்தது.

செவரு வச்சுக் காத்தாலும்
செல்வமெல்லாம் சேர்த்தாலும்
செத்தபின்னேஅத்தனைக்கும்
சொந்தக்காரன் யாரு? நீ
துணிவிருந்தா கூறு!
ரொம்ப -
எளியவரும் பெரியவரும்
எங்கே போனார் பாரு!

பொம்பள எத்தன?, ஆம்பள எத்தன?
பொறந்த தெத்தன?, எறந்த தெத்தன?,
வம்பில மாட்டி போன தெத்தன?,
மானக்கேடாய் ஆன தெத்தன?

மூச்சு நின்னா....மூச்சு நின்னா முடிஞ்சுதடி
சொந்தம்...
அடியே முத்துக்கனி இதில்
எத்தனை எத்தனை ஆனந்தம்!

காலையில் எழுந்து பார்க்கையில் நாள்காட்டியில் ஆகஸ்ட்15 ‘சுதந்திர தினம்’ என்றிருந்தது, யாருக்கு என்றுதான் புரியவில்லை.


**********