திருப்பதி விமர்சனம்னு மேல போட்டுட்டு கீழ லட்டு படம் போட்டா எப்படின்னு கேட்குறவங்களுக்கு, என்னோட பதில் இது அந்த திருப்பதி இல்ல, இந்த திருப்பதி.
புது
பொண்டாட்டி வந்தா இப்படில்லாம் வாழனும், அப்படில்லாம் வாழனும்னு பேராசைப்பட்டு, கடைசியா.. ச்ச..ச்ச.. முதல்லையே ஏமாந்து போகும் கணவான்கள் போல... திருப்பதி போகப்போற பஸ் சும்மா ஜம்முன்னு புஸ்பேக்
சீட்டு, இல்லன்னா செமி சிலிப்பர், சைடுல பேன் இந்த மாதிரில்லாம் இருக்கும்னு ஈரோடு பஸ் ஸ்டான்டுல சாயங்காலம் 6.3௦ மணியிலெர்ந்து காத்திருந்து 7.3௦க்கு வந்த பஸ்ஸ பாத்தவுடனே எல்லாக்கனவும் கலைஞ்சிடுச்சு.
பின்ன மேல உள்ள பஸ் கணக்கா ஒன்னு வந்தா எப்படி இருக்கும். அப்பதான் தெரிஞ்சது உரலுக்கு ஏத்த உலக்கதான்னு. ஏன்னா குடுத்த காசு 173 . இதுக்கு என்ன பிளைட்டா வரும்.
சரி எல்லாம் போகட்டும்னு ஏறி பஸ்ல உட்காந்தா நமக்கு குடுத்த சீட்டு பின்னாடி டயருக்கு மேல. என்ன கொடும சார் இது. ஏழே முக்காலுக்கு எடுத்த பஸ்சு காலைல ஆறு மணிக்கு போய் சேந்துடுச்சி. ஒரே ஆச்சரியம் எனக்கு. பாக்க பழசா இருந்தாலும் பில்டிங்தான் கொஞ்சம் வீக். ஆனா பேஸ் மட்டம் ஸ்ட்ராங்கு. நாம குடுத்த காசுக்கு இவ்வளவு தூரம் கொண்டாந்து விட்டாங்களேன்னு, திருப்பதி அழகை ரசிக்கலாம்னு பஸ்ஸ விட்டு இறங்குன இடமே சேறுசகதியுமா இருந்துச்சு. அடப்பாவிகளா இங்கயும் நம்ம அரசியல்வாதிகள் மாதிரிதானோன்னு நினைச்சுக்கிட்டே ஆட்டோ பிடிச்சு மலைஅடிவாரத்துக்கு போயி பல்லு வௌக்க எங்கடா இடம்னு பாத்தா, அங்க உள்ள நுழைவாயில்ட பைப்பு, லெட்டின் பாத்ரூம்லாம் கட்டி நீட்டா வைச்சிருந்தாங்க. இந்த இடம்லாம் மட்டும் இவ்வளவு நீட்டா இருக்கே எப்படின்னு விசாரிச்சா பக்கத்துல ஒரு போர்டு. அதுல திருமலை திருப்பதி தேவஸ்தானம் தங்களை வரவேற்கிறது என்று. ஒருவேள அவங்களோட பராமரிப்பால நல்லா இருக்குதுன்னு நினைக்கிறேன். நல்லவேல திருப்பதி நம்ம ஆளுக கையில கிடைக்காம போனது. ஏன்னா கூறுபோட்டு வித்துருப்பாய்ங்க. ஏழு மலையையும் ஆளுக்கு ஒன்னுன்னு ஒவ்வொரு பொண்டாட்டி புள்ளைகளுக்கும் பிரிச்சி குடுத்துருப்பாய்க. எம கிராதகனுங்க.
பதினஞ்சு பேருல யூத்துங்க எல்லாரும் பல்லு வௌக்க பிரஸ் எடுத்துகிட்டு போனோமே ஒழிய யாரும் பேஸ்ட் எடுத்துகிட்டு போகல. அப்பறம் என்ன இருக்கவே இருக்காங்க நம்ம ஆபிஸ் பெருசுங்க. அவங்க எல்லாரும் பெர்பெக்ட்டா வந்திருந்தாங்க. நமக்கு என்ன ஓசியில பிளிச்சிங் பவுடர் கெடைச்சா கூட பிரஸ்ல வைச்சு பீலா வுட்டுகிட்டே தேய்ப்போம்ல.
அதுக்கப்பறம் ஏற்கனவே பண்ன பிளான் படி கீழ்திருப்பதிலேர்து படியேறி மேல் திருப்பதிக்கு போக புறப்பட்டோம். மொத்த படிகளோட எண்ணிக்கை என்னவோ முவாயிரத்து ஐநூறு. மொவனே ஏறிப்பாத்தா தான தெரியும்.
முதல் படிய தொட்டு கும்பிட்டு ஏற ஆரம்பிச்சோம். கொஞ்ச தூரம் நல்லாதான் போனுது. அப்பறம் என்னமோ கொஞ்சம் கால்ல லேசா வலி. ரொம்ப உணர்ச்சிவசப்பட்டு வேகமா நடந்து வந்ததுனால வலிக்க ஆரம்பிச்சிடுச்சு. ஏதோ இடையில சில பச்சை, மஞ்ச, நீலம்னு பாத்துகிட்டே போனதால கொஞ்சம்.. கொஞ்சம் கால்வலி தெரியல. ஆத்தாடி எத்தன கூட்டம் நடந்தே போவுது. எத்தனையோ மனுஷனுங்க, வயசானவங்க, வயசுக்கு வந்தவங்க, இளம் ஜோடிக இப்படி சொல்லிகிட்டே போவலாம். எல்லோருக்கும் ஏழுமலையான் மேல உள்ள பக்தியா, இல்ல வேறவொன்னான்னு தெரியல. ஆனா நடந்து போவனும்ங்கற ஆர்வம் மட்டூம் தெரிஞ்சுது. பரவால்ல பல பேர் கோவிந்தா, கோவிந்தான்னு கோஷம் போட்டுகிட்டே நடந்து போனாங்க. நானும் அப்பப்ப அவங்கல்லாம் சொல்றப்ப சேந்து சொல்லிகிட்டே போனேன்.
கொஞ்ச தூரம் படிகள் செங்குத்தா இருக்கும், கொஞ்ச தூரம் சமதளமான படிகளா இருக்கும். சுமாரா பஸ்ல மேல போனா ஒன்றரை மணிநேரம் அல்லது இரண்டு மணிநேரம் ஆகும். ஆனா நடந்து போனா போரவங்களோட உடல் ஆரோக்கியம், வயசு, நடை வேகம் இதைப்பொறுத்து கொஞ்சம் மாறுபடும். குறைந்தது ஐந்து மணிநேரம் ஆகும். அதிகபட்சம் எட்டு மணிநேரம் எடுத்துக்கலாம். அதுக்கு மேல ஆகும்னு நெனைக்குறவங்க நடந்து போகக்கூடாது. இடையிடையே ஐந்நூறு படிகளுக்கு ஒரு இடத்துல, கடைகள் இருக்கும். நமக்கு தேவையான உணவுப்பண்டங்கள், நொறுக்குத் தீனி, டீ, காபி, சில இடங்கள்ல டிபன் கூட கிடைக்கும்.
இதெல்லாம் சாப்பிட்டு வயித்துல சில மாற்றங்கள் வந்துச்சுன்னா அதற்கான வசதியும் (கழிப்பிடம்) இருக்கு. நமக்கு கலைப்பு தெரியாம இருக்க இதுபோல
இடங்கள்ல (அதாவது கடைகள்ல) உட்காந்து போகலாம்.
அப்படி நடந்து போகும்போது 2ஆயிரத்து100 படிகளைக் கடந்தவுடன் குருவமண்படத்தை அடுத்து "காலி கோபுரம்' உள்ளது. இந்த இடத்துல தான் பாதசாரிகளுக்கான டோக்கன் ஒன்னு கொடுக்குறாங்க. அந்த டோக்கன் வாங்க கொஞ்சம் க்யூல நிக்கனும் கூட்டம் அதிகமா இருந்தா. அப்படி வாங்குறப்ப அவங்க நம்மளோட ஆட்காட்டி விரல்ரேகையை கம்யூட்டர்ல பதிவு பண்ணிப்பாங்க. அந்த டோக்கன் இருந்தா நமக்கு சில சலுகை கிடைக்கும். என்னன்னா மொட்டை போட எல்லோரோட போய் நிக்கனும் அவசியம் இல்ல. இப்படி பாதசாரிகளா வரவங்க மொட்ட போட்டுக்க தனி இடம் இருக்கு. அவங்களுக்குன்னே தனி லாக்கர் வசதி, சாப்பாடு வசதி எல்லாம் செஞ்சு குடுத்திருக்காங்க.
அதுக்கப்புறம் சாமி தரிசனம் செய்ய பொது தரிசன வழியில நிக்கனும்னு அவசியம் இல்ல. ஏன்னா பாதசாரிகளுக்குன்னு தனியா ஒரு வழி. அந்த வழியில போகும் போது கூட்டம் அதிகமா இருந்தா கொஞ்சநேரம் ஒரு பெரிய கூண்டுல அடைச்சு போட்டுருவாங்க. அப்பறம் தெரந்து விட்டுடுவாங்க. அதுக்கப்புறம்தான் நமக்கு லட்டு டோக்கன் கொடுப்பாங்க. நடந்து போறவங்களுக்க ஒரு லட்டு டோக்கன் சேத்து கொடுப்பாங்க. அதாவது தானா கிடைக்கிறது ஒன்று. நடந்துபோனா ஒன்னு. மொத்தம் ரெண்டு.
குறிப்பா சாமி தரிசனம் செய்ய போற எல்லாரும் செல்போன் கொண்டுகிட்டு போகக்கூடாதுன்னு ரொம்ப கண்டிப்பா சொல்லிடுறாங்க. அப்படி கொண்டுபோறவங்க செல்போன இடையிலேயே வாங்கி வச்சிப்பாங்க. சாமி கும்பிட்டு திரும்பி வந்துதான் வாங்கிக்கனும். எனக்கு தெரிஞ்சு பத்து வருசத்துக்கு முன்னாடி இவ்வளவு கட்டுபாடுகள் இல்லன்னு நினைக்குறேன். ஏன்னா அப்ப செல்போனே நம்மகிட்ட இல்ல.
அதையும் வாங்கிகிட்டு க்யூல நிக்க ஆரம்பிச்சம்னா சரியா ஒருமணிநேரத்துல சாமி பாத்துடலாம். கோயில் உள்ளர போனதுக்கு அப்பறம் கூட்டம் இருந்தாலும் சரி, இல்லன்னாலும் சரி கொஞ்சம் நெரிசல் அதிகமா இருக்கும்.
ஆனா ஏழுமலையானை ஒரு
௨0 செகன்ட் நல்லா பாக்கலாம். நான் இன்னும் கொஞ்சம் கூடுதலாவே பாத்தேன். இவ்வளவு கஷ்டங்களையும் மீறி ஏழுமலையானை பாக்கும்போது நமக்கு கிடைக்கிற பரவசமே தனிதான். அந்த நேரத்துல நம்ம மனசுக்கு கிடைக்கிற ஆனந்தத்துக்கு அளவே இல்லன்னுதான் சொல்லனும். இன்னும் கொஞ்ச நேரம் பாக்க முடியாதான்னு மனசுல ஒரு ஏக்கம் உண்டாயிடும்.
அன்பென்னும் அகல் விளக்கை ஏற்றி வைத்தேன்அதில் ஆசையென்னும் நெய்யை ஊற்றி வைத்தேன்என் மனம் உருகிடவே பாடி வந்தேன்உன் ஏழு மலை ஏறி ஓடி வந்தேன்நினைப்பதை நடத்தி வைப்பாய் வைகுந்தாமறைத்ததை பறித்திடுவாய் கோவிந்தா
உரைத்தது கீதை என்ற தத்துவமே
அதை உணர்ந்தவர் வாழ்ந்திடுவார் சத்தியமே
•••••••••••••
